Nu Jan en vooral alleman met een nieuwe partij komt wordt Nederland onbestuurbaar waardoor het Romke-systeem een kans krijgt.
De verkiezingsuitslag van een maand geleden heeft een politieke ravage aangericht. De PVV werd de grootste met 25 zetels. De VVD moest ’t doen met 19, de PvdA kreeg een historisch pak slaag en eindigde op 10 zetels. CDA 16, SP 14, D’66 11, Groen Links 9, PvdD 5, 50+ 4, CU 4 en SGP 2. Dat zijn totaal 121 zetels voor de al zittende partijen. De rest werd verdeeld onder de nieuwe partijen. Romke D’13 kreeg 13 zetels, Nieuwe Wegen 3, De Piraten 3, Geenpeil 3, DENK 2, FvD 2, VNL 2, De Kinderbelangenpartij 1, Vrijzinnigen 1 en Niet Kiezers 1.
Probeer daarvan maar eens een meerderheid van 75+ te formeren als niemand met de PVV wil regeren en de PvdA samen met Groen Links niets zien in een kabinet met concurrent SP.
Dan vallen al 39 zetels buiten een coalitiewrak. Moet een handige formateur uit het restant van 111 zetels minimaal 76 zetels bij elkaar harken. Er vanuit gaande dat ze allemaal constructief zijn heb je met VVD, CDA, D’66 en PvdA als oude regentenpartijen slechts 57 zetels. Plak Groen Links erbij en je komt op 66. Met de 13 van Romke D’13 zou een meerderheid van 79 voldoende zijn, ware het niet dat de Romke-leden NOOIT in het oude particratische systeem mee zullen doen. Als je de 4 zetels van 50+ en de 5 van de Dieren eraan vast plakt heb je precies 75. Nog steeds geen meerderheid. Dus is er nog een partij nodig.
In het meest gunstige geval zijn er 8 partijen nodig om aan 75+ zetels te komen. Compleet onwerkbaar.
Dat beseffen de lijsttrekkers van de grootste partijen ook. Wilders kreeg bij iedereen nul op rekest en fulmineerde onophoudelijk waardoor hij wederom gratis reclame binnen harkte. Rutte leverde zijn altijd optimistische gulle glimlach in voor een sombere blik, Buma bazelde over samenwerken, de rest deed er het inhoudelijke zwijgen toe.
De talkshows draaiden overuren. Voortdurend dezelfde personen die steeds even iets anders suggereerden en oplossingsloos voort kouterden. Domweg omdat er geen oplossingen waren.
Het volk had gesproken en ineens zaten de regenten en partijtoppen zonder teksten met hun handen in de per dag grijzer wordende haren.
Koning Willem Alexander bleef ontvangen, dit keer de een na de andere partijleider. Tussendoor mochten wat staats(des?)kundigen hun weinig overtuigende zegjes doen. Het volk kreeg de indruk dat de koning eindelijk werkte voor zijn ruime toelages. Ondanks vele verwoede pogingen kwam er niet eenmaal een voorstel in de buurt van een overeenkomst om minimaal 8 partijen samen te brengen. Met name de kleine partijen roken stinkend hun kansen om met onredelijke en onevenredige eisen zoveel mogelijk voor hun kiezers binnen te halen. Grote partijen wilden niet in de tang van kleinere zoals de PvdA de afgelopen vier jaar door de iets grotere tegenpool VVD is uitgeknepen.
En nog steeds bleven alle partijleiders onverbiddelijk ten aanzien van Wilders en velen onoverkomelijke bezwaren houden tegen de SP. Een reetje doorbrekende flikkering van een coalitie zonnetje was er na negen maanden nog steeds niet.
Nederland zat opgescheept met een demissionair kabinet dat in de Tweede Kamer niet afgelost kon worden en nog maar steun had van 30 zetels. Knotsknettergek.
Na een jaar en twee maanden werden de 13 leden van Romke D’13 op het werkpaleis uitgenodigd. Samen met alle andere partijleiders onder voorzitterschap van Willem Alexander werden de beginselen van de Romke-partij besproken. Niet alle wensen van Gerben werden verzilverd, maar voor een kabinet werd het Romke-programma Zie: http://rientshofstra.nl/romke-d13 een aantal details na in de praktijk gebracht.
Alle fractievoorzitters kwamen na een open sollicitatieperiode van een maand met lijstjes van partijgenoten en partijloze deskundigen voor ieder Ministerie. Tijdens de onderhandelingen om per Ministerie tot een breed gedragen voordracht van drie kandidaten te komen sneuvelden op een na alle partijtoppers. Het systeem werd steeds begrijpelijker. Waar een VVD'er werd voorgedragen door de eigen partij was al snel een overgrote meerderheid tegen. Dit proces herhaalde zich ook bij alle andere partijen die een eigen geestverwant naar voren wilden schuiven.
Het resulteerde per Ministerie in voordrachten van deskundigen uit verschillende disciplines met ook verschillende visies. Per departement werd steeds een van de drie met meerderheid van stemmen minister. Elke volksvertegenwoordiger werd geacht onafhankelijk te stemmen.
De stemmingen zijn altijd met handopsteking en op een tv-kanaal te volgen. Alle volksvertegenwoordigers verantwoordden zich na elke stemming op hun persoonlijke websites. Websites waar middels een DigiD-verbinding kiezers om advies gevraagd kan worden, waardoor referenda overbodig worden.
* - Fragmenten uit 4e boek in wording.
Nog geen reacties op dit bericht.