Mijn ultieme wens is een ‘Pluchen Revolutie’ waardoor ons staatsbestel eerlijker, deskundiger, veel democratischer en transparanter wordt.
In mijn plan zijn vallende kabinetten geschiedenis, referenda overbodig, splinters onnodig, is deskundigheid leidend, een monddode oppositie uitgebannen, gedraai onmogelijk, zetelroof een oud begrip en transparantie maximaal. Carrièrepolitici worden ingeruild voor echte volksvertegenwoordigers.
Bewindslieden zijn toppers binnen hun vakgebied terwijl de senaat uit rechtsdeskundigen gaat bestaan.
Een systeem zonder partijpolitieke benoemingen.
Ons politieke systeem wordt gekenmerkt en gedomineerd door partijpolitieke belangen en intriges. Een vorm van nepotisme wordt benaderd.
Veel publieke overheidsfuncties worden verdeeld door en onder de 3 á 4 toonaangevende partijen, waarbij voortdurend vakinhoudelijke kennis en kunde ondergeschikt wordt gemaakt aan partijbelang en vriendjespolitiek.
Partijbelangen spelen een prominente rol, waardoor niet politiek georganiseerde onafhankelijke kanjers voor het landsbestuur blijvend verloren gaan.
In het huidige systeem kan het voorkomen dat een binnen een partij opgeklommen politicoloog, bestuurskundige of econoom in 3 opeenvolgende kabinetten ook 3 verschillende ministeries mag leiden zonder enige aantoonbare affiniteit met ook maar één van de drie vakgebieden.
Het gevolg is dat de eerste maanden verloren gaan om in te lezen, waarbij topambtenaren bepalend kunnen zijn welke dossiers volledig of deels worden aangeboden.
Vervolgens moet de bewindspersoon rekening houden met de wensen van een coalitiegenoot, die op basis van wellicht tegenovergestelde toezeggingen, kiezers heeft overtuigd.
Het gevolg is dat verkiezingsbeloften aan de lopende band worden gebroken middels concessies, uitruilen of blokkades.
Na een voortijdige val van een kabinet en vervroegde verkiezingen kunnen daarna beleidsvoornemens volledig omgebogen of afgeblazen worden. Vaak werken aangekondigde verkiezingen korte termijnbeslissingen in de hand om kiezers te paaien.
De Senaat is helemaal een gedrocht.
Hier mogen politici met een aflopend carrièreperspectief, netwerkers en lobbyisten het werk van de Tweede Kamer op onjuiste gronden overdoen zonder dat men daar gebonden is aan regeerakkoorden.
Heeft de coalitie in de Senaat geen meerderheid, dan kan een partij die 2% van de bevolking vertegenwoordigt, onevenredige punten binnenhalen. Punten waar 98% van het volk het niet mee eens kan zijn om de coalitie ook in de Eerste Kamer aan een meerderheid helpen.
Dit gebeurt terwijl de Senaat oorspronkelijk de functie had om beoogde wetten die de Tweede Kamer zijn gepasseerd op deugdelijkheid en haalbaarheid te beoordelen. En uiteraard of ze niet in strijd zijn met bestaande wetgeving, waarbij eventuele mazen moeten worden opgespoord en blootgelegd.
Daarvoor zijn partijonafhankelijke wetsdeskundigen nodig met elk een eigen specialisatie. Te denken valt aan staats-, straf- en civielrechtelijke toppers, maar ook een fiscaal- of familierechtsdeskundige, en/of van andere disciplines.
Slechts 10 tot 15 vaste Senatoren zouden kunnen volstaan, die per wet op hun vakgebied ingezet worden en ook externe onafhankelijke experts kunnen oproepen. Ook hier kunnen de leden werkzaam blijven bij hun oorspronkelijke werkgever en eens in de 2 weken beschikbaar zijn voor staatszaken. De Raad van State zou hier desgewenst onderdeel van kunnen zijn
Een hervorming van het huidige staatsbestel is noodzakelijk.
De bv Nederland heeft het recht beter geleid te worden dan Philips, Unilever en Shell samen. De beste (beschikbare) deskundigen zouden aan het hoofd van de ministeries moeten staan. Daar horen wel marktconforme beloningen bij.
Neem als voorbeeld voor een andere structuur voor alle ministeries het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW). Mensen die jarenlang binnen alle geledingen van het onderwijs hebben rondgelopen weten wat daar speelt, nodig is, waar men ‘in het veld’ tegenaan loopt.
Het Ministerie van OCW zou bijvoorbeeld geleid kunnen worden door een (oud) inspecteur-generaal van onderwijs samen met enkele staatssecretarissen. Iemand vanuit het basisonderwijs, een die het voortgezet onderwijs vertegenwoordigt, een cultuurbewaker en een wetenschapper. Misschien nog een die het bijzonder en/of speciaal onderwijs behartigt.
En dan steeds 3 dagen werkzaam blijven in het veld en 2 dagen als staatssecretaris. De bewindslieden worden door de Tweede Kamer democratisch benoemd, gecontroleerd en eventueel de laan uit gestuurd. Dit geldt ook voor Senatoren, topambtenaren en eventueel rechters en officieren van justitie.
Als de minister voor 8 jaar wordt benoemd en de staatssecretarissen elk voor 5 jaar (met verschillende beginjaren) verdwijnt nooit alle expertise in een keer aan het eind van de regeerperiode van de betreffende bewindspersonen.
Als voor elk ministerie dezelfde constructie wordt toegepast zijn deskundigheid en langetermijnvisies min of meer gewaarborgd.
Mochten 16 ministeries met de structuur als bij Onderwijs beschreven wenselijk zijn, dan zouden elk jaar twee ministers vervangen worden als hun termijn van 8 jaar erop zit. (Dit systeem blijft ver weg van een zakenkabinet!)
Nooit meer vallende kabinetten, vervroegde verkiezingen, bewindslieden die met ballonnetjes en rozen langs de deuren leuren.
Bewindslieden regeren tijdens elke verkiezing rustig door, hoeven zich niet in talkshows in allerlei bochten te wringen en bij verkiezingsdebatten verkondigen wat ze niet waar kunnen maken.
Nooit meer Haags stemmen bij gemeente-, provinciale- , Europese- en waterschap verkiezingen en geen uitruil van bijvoorbeeld een extra JSF ten koste van een aantal zorgtaken.
Een partij als beschreven in de boeken Romke D'13 & Revolutie: Wat als...? met uitsluitend deze doelstelling is een noodzaak. Geen politiek inhoudelijke punten over allerlei thema’s, waardoor zowel links als rechts, conservatief en progressief, maar ook one-issuepartijen zich in zo’n constructie kunnen vinden.
Kandidaat Kamerleden kunnen middels een gevestigde partij, maar ook met een volledig eigen programma onder de plu van de beschreven partij Romke D’13 meedoen aan de verkiezingen.
Een zeer gedetailleerd partijprogramma geeft de ministers en staatssecretarissen handvatten waar ze kunnen ‘shoppen’ om een meerderheid per wetsvoorstel te vinden.
Elke partij kan per onderwerp belangrijk zijn, verkiezingsbeloften hoeven niet meer gebroken te worden, kabinetten kunnen niet meer vallen als peilingen een van de coalitiegenoten winst belooft en voor de ander verlies voorspelt, domweg omdat er geen allesomvattende coalities meer zijn.
De Kamer is heilig, kan niet tussentijds ontbonden worden zodat eens in de 4 jaar op een vaste dag verkiezingen worden gehouden.
Door de oprichting van de partij Romke D’13 (deze naam wordt in het gelijknamige boek van mij verklaard) waarbij de D staat voor Democritisch Democraal (Democraal als tegenhanger/aanvulling van sociaal en liberaal en Democritisch als een overtreffende trap van het huidige begrip democratie).
Onder de paraplu van Romke D’13 kunnen partijen zich aansluiten, op voorwaarde dat ze de hervormingsidealen elke keer als die ter stemming komen steunen.
Zo kan een anti-EU partij naast een pro-EU partij aanschuiven, een 65+ partij naast een jongerenpartij op de lijst staan. Ieder met een uitgebreid beleidsprogramma waardoor bewindslieden op voorhand kunnen beoordelen waar meerderheden te vinden zijn.
Ook een lid van een huidige Tweede Kamerfractie zou met het partijprogramma van die partij en enkele persoonlijke accenten of afwijzingen onder Romke D’13 mee kunnen doen.
Bijvoorbeeld: Een VVD’er die meer of juist minder hypotheekrenteaftrek wil dan het VVD partijbestuur als dictaat heeft opgelegd. Dat lid kan steeds met de VVD meestemmen, maar bij dat ene afwijkende punt vrij zijn anders te stemmen, als dat in zijn/haar eigen programma is omschreven. Een andere voorwaarde is, dat het Pluchen Revolutie ideaal wordt onderschreven.
De kiezer heeft hierdoor veel meer te kiezen, weet dat er minder gedraaid kan worden, terwijl deskundigheid, kennis en kunde leidend gaat worden.
Provincies zouden helemaal opgeheven kunnen worden als blijkt dat Minister Plasterk Utrecht, N. Holland en Flevoland samen ook werkbaar vindt.
Eén ministerie van de Verenigde Twaalf Provinciën zou een stuk efficiëntie met zich meebrengen
Elke volksvertegenwoordiger houdt contact met eigen kiezers (fans) middels DigiD over onderwerpen die in de Tweede Kamer ter tafel komen, maar (nog) niet in het eigen unieke programma beschreven zijn. De fans kunnen per onderwerp eenmalig een (bindend) stemadvies aan hun uitverkoren volksvertegenwoordiger in genoemde gevallen geven.
Elke stemgerechtigde Nederland kan een fan-verbinding voor 4 jaar aangaan met 1 parlementariër naar keuze.
Churchill stelde ooit dat democratie een onding was, maar geen beter alternatief kende. Dat is er nu dus wel: Romke D’13.
Voor een uitvoeriger beschreven en meer uitgewerkt ruw raamwerk zie http://rientshofstra.nl/pluchen-revolutie
Zie verder: http://rientshofstra.nl/romke-d13 en http://rientshofstra.nl/revolutie-wat-als
Want de belangen van het volk moeten altijd prevaleren boven die van partijen en partijbaronnen.
Volksvertegenwoordigers zijn in dienst van het volk, partijtoppers mogen voor het volk niet de dienst uitmaken.
Nog geen reacties op dit bericht.