Kan een fabrieksarbeider die al meer dan 20 jaar onafgebroken hard heeft gewerkt voor zijn loon, er iets aan doen dat de crisis of mismanagement een faillissement veroorzaakt? (Is een internationale crisis niet ook het gevolg van collectief mismanagement?)
Zonder hieraan schuldig te zijn wordt bij voorbeeld iemand met een gezin met wellicht studerende kinderen en een eenvoudige eigen woning hard gestraft.
Voor straf gaat die de ww in en krijgt 70 % van het laatst verdiende loon. Daar is van te leven, maar om de vaste lasten te kunnen betalen moeten andere zaken wijken.
“Ja,” zegt dan een liberaal. “Hij zit wel thuis. Voor die 70 % wordt geen tegenprestatie geleverd. Wees blij dat dit opvangnet er is.”
Deze redenering klopt, behalve dat werkloos worden bijna nooit een vrijwillige keus is en dat in de werkzame jaren door de werkloze voor deze regeling is betaald.
Na een lange periode van ruim een jaar komt ondanks zeker 100 sollicitaties, waarvan het merendeel onbeantwoord blijft, de bijstand in beeld. Deze handophoudgift is minimaal, kinderen voelen het, de hypotheek is niet meer te betalen, spanningen tussen levenspartners lopen op. De straf m.i.v. de bijstand is verdubbeld, terwijl de werkloze nooit als schuldige is veroordeeld.
Is de overheid eigenlijk niet bedoeld voor alle onderdanen? En mag er dan niet een duidelijkere scheiding zijn tussen mensen die geen hulp nodig hebben en mensen die onder de armoedegrens dreigen te raken?
De ware liberaal wil juist een terugtrekkende overheid. Liberalen kunnen in algemene zin aardig voor zichzelf zorgen. Ondanks de principiële keuze om liberaal te zijn, wordt wel gebruik gemaakt van diezelfde ww-regeling bij ontslag. Zeer welgestelde liberalen ontvangen ondanks hun liberale principes kinderbijslag en nog erger: hypotheekrenteaftrek gebaseerd op de hoogste belastingschijf.
Wordt vervolgd.
Zie ook: Deel-II
Nog geen reacties op dit bericht.