Op het weer wordt wat afgemopperd, op de politiek zo mogelijk nog meer. Dat laatste kunnen we oplossen.
Over het weer zijn we het meestal wel snel eens, hoewel er wel degelijk voorkeuren zijn. De een houdt van zomers weer, een ander gaat voor de kou en een derde geniet van regen en fikse stormen. Bij de politiek ligt dat anders. 13.2 miljoen kiezers: 13.2 meningen in het algemeen en miljoenen per onderwerp als zorg, onderwijs, woningnood en asielproblemen.
Aan het weer kunnen de klagers helemaal niets doen, dat overkomt je, toch?
Hoe anders is dat waar het de politiek betreft. Daar kan zelfs zeer essentieel best wat aan gedaan worden. Niet door gasten als Rutte en Kaag weg te stemmen, want dan kan het alleen maar erger worden met een Rutte 2.0 en/of Kaag 3.0 als opvolgers. Want machtswellustelingen (anderen spreken over narcisten en psycho- dan wel sociopaten) verander je niet.
Daarom moet het systeem waarin dit soort super-egoïsten kunnen excelleren volledig en structureel op de schop. In het huidige systeem kan een Omtzigt in de peilingen sky-high binnenkomen, zonder dat er een letter van zijn verkiezingsprogramma bekend is. Er wordt blijkbaar op emotie gestemd. Naderhand bleek hij voor een zakenkabinet te willen gaan en met regiokandidaten te komen. Zijn (mogelijke) connectie met het WEF blijft hem achtervolgen.
Een zakenkabinet alleen is geen optie voor de lange termijn, als de rest bij het oude blijft. Als ooit weer 3 partijen een meerderheid in de 1e en 2e Kamer halen, is het einde zakenkabinet. Dan mogen weer de meest loyale partijleden een zetel bezetten op ministeries waar ze niets mee hebben, wat betreft kennis en kunde. En regiokandidaten zullen zich ook bij Pieter aan de wurgende fractiediscipline moeten houden.
Nee, als we het echt anders willen door de burgers bij overheidsbeslissingen te betrekken, moet het roer 180 graden om. Dan moet de Trias Politica worden ontvlochten. Nu zijn de drie poten geërodeerd en verankerd in de partijburelen van de regentenkliek. Zowel de leden van de Tweede Kamer (wetgevende macht), het Kabinet (uitvoerende macht) en de hoogste rechters (rechterlijke macht) worden allemaal partijpolitiek benoemd of aangesteld. Ze dekken elkaar waar ze het nodig vinden. De oppositie vervult een minimale bijrol.
In het boek “Het Nederlandse volk verdient een echte democratie” wordt behoorlijk gedetailleerd beschreven hoe het wel democratisch kan. Daarin wordt aangegeven hoe gekozen Kamerleden -echte volksvertegenwoordigers i.p.v. carrièrepolitici- trouw blijven aan hun kiezersbeloften. Maar ook hoe ze middels korte lijntjes de achterban consulteren als er een item voorligt waarover niets in het (privé) verkiezingsprogramma, dat deels een partijprogramma kan zijn, staat. Een ideale vorm van een referendum dat meerdere malen eenvoudig ingezet kan worden, zonder beperkingen en ons door geen 66er kan worden afgenomen.
De senaat gaat in dit nieuwe systeem bestaan uit partijonafhankelijke juristen en wetsdeskundigen. Zij beoordelen de aangenomen wetten op correctheid, haalbaarheid en of ze niet in tegenstrijd zijn met de grondwet en reeds bestaande wetten. Tevens beoordelen de senatoren nieuwe stijl dat nieuwe wetten niet ten koste gaan van minderheden, uitgaande van de internationale rechten van de mens en de natuur. En uiteraard worden alle mazen vroegtijdig getackeld. Voilà een Constitutioneel Hof dat Nederland ontbeerd. Dan kan art. 120 de kliko in.
Partijpolitieke benoemingen zijn uit den boze, bewindslieden worden uitsluitend op kennis en kunde aangezocht, waardoor ze de (top)ambtenaren inhoudelijk de baas zijn. Partijen hoeven geen bewindslieden uit de wind te houden, waardoor er ook geen kabinetten vallen. Hooguit wordt een enkeling ontslagen bij disfunctioneren.
In het boek wordt ook een fraudeloos stemsysteem met een driedubbele check geïntroduceerd, waarbij het bewijs waarop elke burger heeft gestemd jaren opvraagbaar blijft.
Omdat er geen kiezersbedriegende coalities voor 4 jaar met diverse blanco mandaten worden gevormd, kan elk Kamerlid bij het ene item tot de coalitie horen en even later tot de oppositie worden veroordeeld, conform het eigen verkiezingsprogramma. En niemand wordt meer uitgesloten, elk Kamerlid telt per item mee.
In het boek wordt afgerekend met carrièrepolitici die slaafs de leider (partijkader) volgen en na coalitiebesprekingen akkoord gaan met het overboord gooien van kiezersbeloften ten behoeve van minderheidsstandpunten van beoogde coalitiegenoten. Standpunten van kleine partijen, die getalsmatig nodig zijn voor een meerderheid, worden gepromoveerd tot regeringsbeleid, zonder dat de kiezers hierin gekend wordt. Een wurgende fractiediscipline is funest voor een goed werkend parlement. Hierdoor blijkt dat kabinetten zowel wetgevend als ook uitvoerend zijn.
Kortom, als we volksvertegenwoordigers goed willen laten functioneren en partijpolitieke benoemingen uitbannen, zullen partijen die democratisch gezien niet te verbieden zijn, dienend i.p.v. alles bepalend worden, waardoor de media (msm) niet meer zo nodig naar de pijpen van de regenten hoeven te dansen. Dat schept wezenlijke ruimte voor veel meer onderzoeksjournalistiek. Tevens zullen lobbyisten op zoek moeten naar andere slachtoffers. Waar ze tot nu toe één of enkele bewindslieden hoeven te overtuigen, zouden ze in dit nieuwe systeem maximaal 76 Kamerleden moeten bewerken die niet te bewerken zijn, omdat ze vasthouden aan de kiezersbeloftes. Beloftes gedaan aan de eigen achterban.
Als kabinetten niet meer vallen, kunnen verkiezingen eens in de 4 jaar op een vaste dag worden georganiseerd. Dan zijn verkiezingscapriolen met ballonnen, flyers, rozen en andere prullaria niet meer nodig. Het zelfde geld voor tv-optredens van bewindslieden en veel onnodige debatten in de Tweede Kamer. Debatten waar de haantjes en hennetjes zich menen te moeten profileren door kwinkslagen en herhaling van eerdere betogen.
In het boek “Het Nederlandse volk verdient een echte democratie” wordt in 13 stappen het huidige systeem langs de demokritische meetlat gelegd. Een score van 2,1 (slechts 21% van de kiezers is redelijk tot volledig tevreden) kan worden opgekrikt naar een 7,5. Een 10 is onhaalbaar omdat Utopia immers niet bestaat.
Het Alternatief Staatsbestel (AS) zoals in het boek is beschreven past elke partij zonder carrièrepolitici en machtswellustelingen, heeft geen partijpolitieke standpunten. Is links noch rechts. Het heeft alleen maar voordelen en gaat verder dan het Zwitserse model.
Kiesgerechtigde burgers hebben heus wel een mening over Groningen, de toeslagenaffaire, internationale verdragen, wel of geen betrokkenheid bij oorlogen of een Nexit, maar ook over de zorg, het onderwijs en de woningnood, wanneer ze op een democratische wijze worden geconsulteerd. Daarbij worden ze voorgelicht met zo objectief mogelijke info, door Kamerbreed gesteunde voor- en nadelenlijstjes via de eerder genoemde directe lijntjes met de eigen volksvertegenwoordigers. Omdat elke Kamerlid geacht wordt de dossiers beter te kennen dan de leden van de achterban, kan zo’n minireferendum gepaard gaan met een stemadvies indachtig het verkiezingsprogramma.
Na invoering van AS (dat van binnenuit en van onderaf gesteund het huidige foute systeem moet omvormen), zal het ervoor zorgen dat niemand meer kan zeggen: “Ze doen maar wat ze zelf willen” en “mij wordt nooit iets gevraagd”.
Een stemadvies is uit den boze, maar blanco stemmen, of thuisblijven is niet constructief. Dan verander je niets. Stem bij voorkeur op een kleine partij (en dan bedoel ik nu even absoluut niet op het CDA, D66 of BBB), waardoor een coalitie uit wel 6 of meer partijen moet bestaan om een meerderheid te creëren. Want dat gaat mis, waardoor het AS-systeem in beeld komt.
Het weer hebben we niet in de hand. De manier waarop ons mooie land bestuurd wordt wel!
Sta dus op en maak Nederland weer leefbaar
Het moet beter, het kán zoveel beter.
Nog geen reacties op dit bericht.