Gratis een hoofdstuk uit mij 1e van de 5 boeken uit de Pluchen Revolutie-serie. Smaakt dit naar meer? De boeken zijn overal te koop, bij mij zelfs gesigneerd.
28
Ik kreeg Fiek zover dat ik onze aanwinst al op de eerstvolgende donderdagavond kinderlijk trots mijn kaartmaten mocht tonen. Zelfs mijn stoere kroeg-broeders smolten bij de aanblik van het brutale, niemand vrezende viervoetertje. Degene die onverwacht de kroon spande was Gerben. Hij nam Romke diverse malen op schoot en liet hem even zovele malen weer op de vloer alle hoeken van de kroeg onderzoeken en besnuffelen. Volledig onvermoed voegde hij mij goedmoedig toe: ‘Dit vind ik nou echt een prachtbeest en dan die naam.’
Ik heb vast behoorlijk moeten gloeien van trots. Niemand die dat zal zijn opgevallen dankzij het smaakvolle gedempte licht van Peets dranklokaal.
‘Romke!’ riep Gerben steeds weer opnieuw, op de momenten dat hij hem even niet op schoot had. ‘Weet je wat ik doe,’ riep hij na een poosje enthousiast vanachter zijn partijpolitiek onderzoekbureautafeltje. ‘Ik ga mijn partij naar deze hond noemen. Ik word gek van het niet kunnen vinden van een passende naam. Het moet een alternatief zijn voor D’66 oude stijl. Niet vanwege hun standpunten nu, maar vanwege het feit dat die club ooit is opgericht om het hele politieke bestel om te gooien om zich daarna ‘hotzeknots’ op te heffen. Nu dat na bijna vijftig jaar nog steeds niet is gelukt, moet mijn partij dat doen. Ik zat steeds met de naam D’13, maar dat doet weer te veel denken aan D’66. En Eureka, daar is het ineens. Want als ik Romke er voor zet, bekt het geweldig goed. Mijn op te richten partij die als het allemaal goed gaat nog in 2013 zal worden gepresenteerd zal Romke D’13 gaan heten. En ik ga niet over enkele jaren die komma weer weghalen zoals D’66 heeft gedaan om modern te doen. Jullie zijn allemaal getuige van een historische moment.’
‘Ho, ho,’ onderbrak ik hem. ‘Wil ik hier middels mijn hond wel bij horen? Waar blijf je met je programma met daarin al jouw wereldverbeterende plannen? Je laat ons nu al weken, zo niet maanden bungelen. Daar ga ik de naam en reputatie van mijn hond niet ongezien aan wagen. Je praatjes en je knipselbakken zijn goed, maar duidelijk en overzichtelijk zijn jouw plannen voor mij in ieder geval totaal niet.’ Gerben had deze opmerking als aanmoediging net nodig. Voor ik het me goed en wel realiseerde, barstte hij alweer los.
‘Kijk nou eens naar zo’n Hennis-Plasschaert. Dat kan toch helemaal niet. Ze heeft er de ballen verstand van, schuttert van het ene schuttersputje naar het andere en moet zich voortdurend verantwoorden, zonder dat de topmilitairen ook maar een greintje ontzag hebben voor onze prima akela der stoottroepen. Waarbij prima echt niet geweldig betekent en ook hier niet geassocieerd moet worden met een donna. Zij komt in een militaire p(l)ofbroek eerder over als een niet serieus te nemen ‘hot-lips’ uit de MASH-serie van vroeger, dan als een bekwaam vakminister.’
‘Daar moet ik nou weer niet aan denken,’ kwam Jopie ertussen.
‘Waar niet aan?’ vroeg Gerben geïrriteerd en niets vermoedend.
‘Aan haar serieus te nemen.’ was het schelmse antwoord. Gerben kon niet echt met ons meegniffelen. ‘Ben jij ook zo’n goorlap die als bouwvakker jonge meiden nafluit?’
‘Ik wel! En waarom niet? Wiebe, zeg nou zelf, heeft jouw lieve heer kerels geen ogen gegeven om te genieten van al zijn kunstige creaties? Want waar komen die mooie meiden vandaan? Heeft hij toch maar mooi allemaal geschept?’
‘Geschapen,’ zuchtte Wiebe zacht.
‘Wat jij wil,’ ging Jopie door. ‘Maar waarom zou ik niet gratis van de natuur mogen genieten? Als je in Laren woont, koop je gesubsidieerde kaartjes voor museums en gaat dan heel interessant een poos naar elk geschilderd naakt staan gluren.
‘Musea: musea is het meervoud van museum’ onderwees Jouke een beetje timide.
‘Wat? Ach man, lift je leuter je navel in. Je snapt toch wel wat ik bedoel?’ Jouke knikte alsof hij betrapt was en Joop vervolgde: ‘Kijk, dat vind ik nou hypo. Op straat bekakt zedig lopen doen, maar intussen betaald in zo’n zaal staan geilen. Of ze hebben zo’n uitgeklede dame thuis aan de muur hangen. Laatst kwam Joost Zwagerman weer eens interessant doen. Hadden ze een schilderij als revolutionair - zeg ik dit goed Jouke? - beschouwd, maar blijkt het slechts een vierde deel van een veel groter stuk te zijn en toen was het ineens een ordinair huis-tuin-en-keukenschilderwerkje. ’t Leek wel een foto van een wijdbeense hoer met een dot dons voor de speeltuin.’
‘Ja, heb ik ook gezien,’ hielp ik Joop. ‘Was een schilderij van Courbet. Leek inderdaad wel een foto. Omdat alleen de schaamstreek met niets verhullende details en omgeving waren geschilderd, vonden de kenners het een uitzonderlijk meesterwerk dat een tijdlang op ooghoogte boven de open haard van een oude viezerik had gehangen. Bleek het een geknipt deel van een groter schilderij, waarop de vrouw van zijn beste vriend was afgebeeld. Hoewel het kwartschilderij geen spatje verf was veranderd, was het ineens niets bijzonders meer.’
‘Juist,’ nam Jopie het weer over, ‘dat vinden de V3 gasten prachtig.’
‘V3 gasten? Waar heb je het over?’ vroeg Jouke.
‘V3 gasten zijn de interessant doende rijke linksen, die weglopen met VPRO, Vrij Nederland en Volkskrant. Wel naar zo’n opengeslagen onderbuik van een onbekende onzichtbare schoonheid gluren en mij intussen veroordelen als ik een beetje naar gods levende en paraderende boetseerkunstwerken fluit. Ik vind dat er niks mis is met vrouwtjes nafluiten. Zie het meer als onze sociale taak om depressies te voorkomen bij de wijfies. Veel, al wat oudere en langzaam uitdrogende, pruilende pruimen worden nachtmerries bezorgd als er niet meer naar hun wordt gefloten. Mooie jonge grieten zijn juist zwaar beledigd als hun zonder fluitconcert voorbij mogen lopen. En wat dacht je van lelijke meiden? Als we daar effe naar fluiten, wat voor ons geen enkele moeite is, doen we graag, is voor hun die hele dag weer een topdag. En je doet er niemand kwaad mee, in tegenstelling tot die Plasgraag en haar wapentuig. Eigenlijk is vrouwtjesfluiten een vorm van maatschappelijk weldoen en helpen we mee om op de zorg te bezuinigen. Maar je had het ergens anders over Gerben?’
Voordat Jouke de kans kreeg Joop nogmaals taalkundig op het hun-misbruik te wijzen zei Gerben al: ‘Laat maar. Volgende week ben ik een stuk verder. Dan zal ik jullie bewijzen dat de tijd van verbroken verkiezingsbeloften, kiezersbedriegende compromissen, wurgende fractiediscipline, hapsnap ad hoc-beleid, piketpaaltjes slaan, breekpunten, maandenlange formatiebesprekingen, het monddood maken van minderheden, het uitsluiten van partijen, het strategisch stemmen, ondeskundige gelukzoekers achter de regeringstafel, vriendjespolitiek, Bleke Blokjes, enzovoort, enzovoort, tot het verleden gaat horen. Weet je wat ook een ondemocratisch gevolg van het huidige politieke systeem is? Wanneer een politicus of een hele politieke partij er in Den Haag een potje van maakt, dit bij Europese-, provinciale- of gemeenteraadsverkiezingen uitbetaald wordt. Regeringsfouten kunnen in gemeenten partijgenoten de kop kosten. Nee, het moet helemaal anders en geloof me, het wordt bij mij een stuk democratischer en nog veel transparanter ook. Te mooi om waar te zijn, maar let op, volgende week kom ik met de uitsmijter van Columbus. Zo simpel en tegelijk zo efficiënt dat het een godswonder is dat nog nooit iemand dit heeft bedacht en de wereld heeft kunnen verbeteren.
Ik weet niet hoe, maar ineens kwam de nooit eerder opgemerkte gedachte bij mij op dat Gerben nog nooit een rondje had gegeven, ook nu dus niet. De anderen vielen er niet over, lieten zich de vloeibare gift die ik dan maar bestelde goed smaken.
‘Weet je,’ zei Jopie, ‘ik zit er nog even over na te denken.’
‘Zou ik niet doen. Eén crisis is al erg genoeg.’ Peet liet zijn goedkope gevoel voor humor weer eens de vrije loop, maar vervolgde toch met: ‘Ben eigenlijk wel benieuwd wat jou zo eens in de anderhalf jaar bezighoudt.’
‘Nou over dat nafluiten van vrouwen bedoel ik. Wat ik zo opmerkelijk vind, is dat bijna alle mannen bij het in beeld krijgen van een mooi wijfie, als eerste, biologisch gezien dan, naar de minder smaakvolle open delen kijkt, het riool aan de achterkant, het watermanagement ervoor en de dubbele melkinrichting daar weer boven.’
‘Gedver, wat ben je een vuile ongevoelige smeerbakkes.’ Wiebe had ongemerkt vlotjes en waarschijnlijk onbewust een surrogaat vloekje laten vallen. Zonder zich aan Wiebe te storen -ik meende een verholen guitige grijns waar te nemen- vervolgde Joop door te zeggen dat hij juist erg gevoelig was. ‘Als ik een mooie meid tegenkom, ga ik eerst sociaal fluiten en zoek daarna uitsluitend oogcontact. Je wil niet weten wat er uit al de openingen die ik nog niet heb genoemd komt of kan komen. Kijk eens in je zakdoek als je goed neusverkouden bent of gluur even in dat bakje met die vreemde vorm, als de huisarts je oren heeft uitgespoten.
Allemaal viezigheid, om van de mond maar te zwijgen. De mond is misschien wel het ergste. Behalve spuug, rochels en kots kan er ook schefbekkerig een hoop ellende uit de strot over de tong komen rollen. Verder kan een mond lachen zonder werkelijk blijdschap, genot of vriendelijkheid uit te stralen. Bij verdriet idem dito.’ Joop grijnsde van oor tot oor, toen hij de verweerde trekken in het gezicht van Wiebe steeds meer zag verworden tot een omgeploegd veld vol afschuw.
‘Nee,’ ging hij verder, ‘ik ben een typisch ogen mens. Aan ogen kun je juist wel zien of de mond oprecht lacht, of dat de eigenaar huichelt. Ogen kunnen heel gevoelig ware emoties tonen en scheiden uitsluitend een zwoele zilte zuiverheid af als hoogtepunt na vreugde of verdriet.’
Joop moest heel lang gestudeerd hebben, om deze verhandeling zonder hapering zo op de toog te werpen. Of heeft vroeger ooit kansen laten liggen door bouwvakker te worden. Hij kon af en toe heel praktisch filosofisch, doorspekt met ‘hun’ rake dingen zeggen. Wellicht was hij ook zo’n geval dat liever buiten speelde en met zijn handen wilde werken, maar in wezen absoluut niet dom was en in een ander onderwijssysteem tot ongekende andersoortige hoogten had kunnen uitgroeien. Misschien wel dyslectisch zonder dat dit geconstateerd was en daardoor ook gefrustreerd net als Jouke. Maar dan wel in staat geweest, zijn lot beter te accepteren.
‘Weet je,’ voegde hij er aan toe en hij keek mij aan, ‘in jouw verhaal zou je een mond kristelijk en ogen Christelijk kunnen noemen.’
‘Jij maakt mij niet wijs dat jij ook niet naar al die fraai gevormde onderdelen van een mooie griet kijkt,’ liet Peet vol ongeloof vallen.
‘Ik niet, nou ja, af en toe. Hoewel ik echt geen bril hoef, zijn ook mijn ogen zwak, net als al die vleeswaren van die godsliederlijke prekenbroeders. Dus ja, ze zakken wel eens wat af, maar ach, dan had onze, sorry Wiebe, jouw lieve heer maar niet van die lekkere wijven in elkaar moeten knutselen. Weet je nog dat jaren geleden prins Charles van Engeland graag de tampon van zijn toenmalige vriendin en huidige vrouw - Camilla heet ze geloof ik - wilde zijn? En dat van een koninklijke hoogheid. Heb ik je toen nooit over gehoord Wiebe.’
Peet keek bedenkelijk, en zei toen: ‘Joop, volgens mij ben jij op seksgebied echt niet zo’n heilige. Jij lijkt mij eerder zo’n figuur, die een stijve krijgt als je de wc bril aanraakt, waar een bloedmooi wijf net daarvoor ordinair onwelriekend heeft zitten afvallen. Op een camping of zo!’
‘Nou….? sluit ik niet uit,’ antwoordde Jopie ondeugend kijkend. ‘Heb je ’t adres van die camping?’
‘Wat zijn jullie toch een stel walgelijke achterbakse harrejarrejakkerende galbakken,’ liet Wiebe vol afkeer vergezellen met een afkeurend handgebaar.
‘Geintje Wiebe, geintje.’ Joop ging quasi serieus door: ‘Ik kan helemaal wild worden van een vrouw in een boerka. Alleen maar ogen. Bijna altijd diep bruin, fantastisch. Voor de rest lekker fantaseren. Spannend toch?’
‘Wat spannend. Zeg je dat ook als er een man met een baard en een machinegeweer inzit?’ vroeg Wiebe.
‘Ja dat zei ik, volop fantaseren en lekker spannend. Daar hebben jouw broeders op de Veluwe en in al die kerkdorpen geen last van. Die hoeven niet meer te fantaseren met de maandelijkse, in het geniep gekochte Playboy. Lekker alles stiekem fantasieloos open en bloot onder het dekbed.’
Joop veranderde bijna in één adem van onderwerp, daarbij Wiebe’s van afschuw flikkerende blikken verder negerend, door zich naar mij te wenden en mij de vraag te stellen of ik de adderbrieven mee had genomen? Iedereen keek mij verwachtingsvol aan. Ik liet de A4’tjes zien, die ik uit mijn binnenzak haalde.
‘Weet je, als je ze zelf nou eens voorleest, kunnen we meteen vragen stellen, als we iets niet begrijpen,’ stelde Jopie voor. Daarna geef je de getikte teksten aan ieder die ze wil hebben.’
Ik vermoedde dat dyslectici best slim zijn! Er werd instemmend geknikt terwijl een aantal toevallige gasten dichterbij kwam zitten, waarop Peet de muziek wat zachter zette.
‘Is goed, maar er zitten wel wat herhalingen in, die ik in mijn korte versie al heb verteld. Volgens mij heeft Freud of Jung of Adler of een andere zielenkietelaar eens gezegd dat herhalingen de mens tot wijsheid brengt en dat vooral kleine kinderen hun meest geliefde boekje voortdurend weer opnieuw voorgelezen willen hebben. Allemaal Rupsjes Nooitgenoeg dat kleine grut. En er kunnen wat tikfoutjes in zitten, heb ze toen behoorlijk kwaad geschreven en zonder ze goed na te kijken verstuurd. Dat zie je wel als je ze leest.’
Ik begon op gewichtige toon aan de eerste van de drie, in de wetenschap dat er een oud-schoolmeester mee zat te luisteren.
Nog geen reacties op dit bericht.