Hoopgevende signalen bij het CDA: 4 kandidaten met eigen standpunten.
Hugo de Jonge, Pieter Omtzigt en Mona Keizer streden om het leiderschap van de partij, nadat Martijn van Helvert vroegtijdig afhaakte en eerder Wopke Hoekstra zelfs afzag van deelname.
Twee gaven ook nog eens - hoe arrogant kan je zijn? - aan premier te willen worden. Ook Hoekstra opteerde voor een (premier)ministerpost, terwijl hij (minachtend?) duidelijk maakte niet in de Kamer te willen plaatsnemen. Omtzigt wil juist het tegenovergestelde, waardoor Wopke achter de schermen achter Pieter staat.
En dat allemaal om de macht, niet ten behoeve van de achterban.
Immers de winnende kandidaat kan na de eindzege de ganse partij een strategische en politiekinhoudelijke kant uitsturen.
Met Hugo ligt naast de PVV ook FvD in quarantaine, terwijl Mona de deur open wil laten. Pieter spreekt zich (nog) niet uit, wat voor de CDA-kiezers een ondemocratisch vraagteken blijft. Mona wil van het CDA een volkspartij maken (nog eens?) terwijl Hugo krachtdadig is in de achterkamertjes (recentelijk om Gommers voor zijn karretje te spannen)
Hoekstra wil wel kopman zijn voor Omtzigt, gaat als zodanig vrijwel zeker heel veel extra stemmen binnenhalen, zonder in de Kamer te willen plaatsnemen. Een duidelijk gevalletje kiezersbedrog.
Maar wat als naast dit vijftal alle kandidaten voor een Kamerzetel het CDA-programma zouden omarmen met de mogelijkheid een aantal persoonlijke nuances te mogen aanbrengen, waardoor alle CDA-kiezers ook binnen de partij iets te zeggen krijgen, zonder dat de standpunten van alleen de winnaar bepalend is voor de hele partij.
Als alle leden de mogelijkheid zouden krijgen hun stem op één van de wellicht ruim 50 kandidaten te mogen uitbrengen, zou zo een rangorde ontstaan, waarbij het partijprogramma met persoonlijke toevoegingen en/of beperkingen en niet enkele goed ogende poppetjes met ambities de voorkeur krijgen. En dan als volksvertegenwoordiger, zonder persoonlijke carrièreplanning.
Immers welke capaciteiten hebben Mona en Hugo om minister te mogen zijn, om van het premierschap maar te zwijgen.
Als alle gekozen CDA-kandidaten in de Kamer niet gehinderd worden door fractiediscipline, omdat ze gekozen zijn op basis van hun privé-programma, mag van hen worden verwacht dat ze pal staan voor hun kiezers en niet bereid zijn te draaien vanwege machtswellustige spelletjes van de partijtop. De fractiediscipline wordt ingeleverd voor pure discipline naar het eigen programma. Dan is de vraag of partijen uitgesloten moeten worden ook opgelost: meestemmen met voorstellen uit die hoek als dat overeenkomt met punten uit het eigen privé-programma en nee zeggen als het niet strookt met wat is afgesproken met de eigen achterban.
Een gemiste kans voor echte democratie van een partij die nog altijd een hoofdletter D in de naam heeft, maar die letter vanaf de fusie nooit heeft waargemaakt. Nederland is het bedisselen spuugzat. Met als ondemocratisch dieptepunt de anti-anti-democratische noodwet van een van de kandidaten: Hugo de Jonge.
Inhoudelijk is het dan ook wenselijk, binnen het huidige particratische systeem, dat Hugo wordt afgeserveerd. Maar als het om democratie op de langere termijn gaat, zou Hugo een zegen kunnen zijn. Want bij een behoorlijke versnippering en het uitsluiten van PVV en FvD (terwijl SP de VVD uitsluit) is er bijna geen stabiele regering te formeren. En dan komt AS al heel snel in zicht.
Daarom: Hup Hugo!
PS. Hoe een kabinet dan wordt gevormd is te vinden in het Alternatieve Staatsbestel onder het Ruwe Raamwerk iets onder punt 10 van de doelstelling.
Nog geen reacties op dit bericht.