Overgenomen van Dave Valkenburg en bewerkt. Weet niet of ook hij het ergens geleend heeft.
Een welgestelde vrouw blijft staan bij een armoedige straatverkoper. Hij zat tussen enkele schalen met eieren.
Ze vroeg hem: ‘Wat kosten de eieren?’
De oude verkoper antwoordde: ‘Slechts €0.25 per ei mevrouw.’
Ze antwoordde: ‘Voor €1.25, neem ik zes eieren. Zo niet, dan ga ik weg.’
De oude man zei zachtjes: ‘Neem ze maar voor de prijs die u wilt. Misschien, héél misschien is dit een goed begin van de dag want ik heb nog geen enkel ei verkocht vandaag.’
De vrouw zocht zes van de grootste eieren bijeen, betaalde €1,25 en liep naar haar dure nieuwe auto. De man stopte meelijwekkend de munten in zijn zak, terwijl de vrouw met een euforisch gevoel huiswaarts reed.
‘s Avonds bezocht ze samen met een vriend een goed restaurant. Ze genoten van een prima maaltijd, ze konden bestellen wat ze wilden. Toch werd lang niet alles opgegeten, veel ging naar de keuken om te worden weggegooid.
Vervolgens kwam de rekening. Deze vermeldde een bedrag van €142.50, ze pinden €150.00 en gaven aan dat dit wel goed was.
Dit incident lijkt misschien redelijk normaal voor de eigenaar, maar het is enorm pijnlijk voor de arme, oude eierverkoper.
Moraal van het verhaal is: wáárom tonen wij altijd een gevoel van macht zodra we iets kopen of geven aan degene die onze hulp en genegenheid het hardst nodig hebben, terwijl we genereus worden voor de mensen die het met gemak zonder onze hulp redden?
Ooit las ik het volgende:
Een man kocht af en toe de simpelste goederen van arme mensen voor te hoge prijzen. Soms betaalde hij zelfs het dubbele van de reële waarde. Toen zijn zoon zich vervolgens zorgen maakte en hem wees op dit niet slimme gedrag gaf hij met een stellige blik aan: ‘Mijn zoon, dit is een goed doel, verpakt in waardigheid.’
Ik weet dat veel lezers dit bericht niet zullen delen. Maar als jij het idee hebt dat mensen dit dienen te lezen, zorg ervoor dat je het zoveel mogelijk verspreidt.
Nog geen reacties op dit bericht.