Is het onderwijs verworden van een beroep met status tot een baantje voor losers?
Waar de schoolmeester vroeger een notabele was naast de dokter en notaris is een onderwijzer tegenwoordig een administrateur die tussendoor tijd moet vrijmaken om ook nog eens les te geven.
Werd de leerkracht vroeger ook door ouders nog met meester aangesproken, tegenwoordig zijn ouders mondiger, wat in dit geval niet als positief gezien moet worden.
Veel omhooggevallen ouders menen, gesteund door vrienden die handig zijn op Google, het vaak beter te weten dan de leraar van het eigen broedsel.
Nou is dat af en toe ook het geval, de PA leverde in de afgelopen decennia leerkrachten af die het verschil tussen liggen/leggen en kunnen/kennen niet onder de knie hebben gekregen, die ‘hun’ als onderwerp gebruiken, moeite hebben met wat moeilijker rekenwerk en en passant ook nog eens geen orde kunnen houden.
Er zijn ook leerkrachten die bezwijken onder de druk van ouders om een hoger schooladvies voor het voortgezet onderwijs af te geven dan in werkelijkheid bij het arme schaap past.
Maar het merendeel van de mensen (helaas bijna uitsluitend vrouwen – hoe kan dat nou?) voor de klas zijn bevlogen vakkrachten. Maar door onderbetaling en afnemend statusverlies zijn er enorme tekorten wat alleen maar gaat oplopen.
Gevolgen:
1 - Veel zij-instromers worden in korte tijd (onvoldoende) klaargestoomd, wat het imago van het onderwijs niet bevordert en daarnaast een nieuwe trend: moeders voor de klas.
2 – Ontevreden leerkrachten, ingegeven door o.a. een enorme werkdruk. Ze eisen daarom een hoger salaris.
3 – Een hoog uitvalniveau, wat de vicieuze cirkel verder doet draaien.
Maar waarvoor doen we eigenlijk aan onderwijs? Wat mag van onderwijzers worden verwacht?
Is het niet zo dat onderwijzers de fundering leggen voor ons (voort)bestaan, voor onze cultuur, voor onze welvaart, voor onze toekomst?
Dan gaan we wel heel onverantwoordelijk om met onze schatplicht aan onze jongste generaties.
Een uurtje staken zet geen zoden aan de dijk. Wil men iets bereiken, moet het onderwijs aansluitend aan de zomervakantie drie weken gaan staken. Ouders moeten het voelen, moeten gaan klagen, moeten woest worden. Op wie? Op hen die er geen verstand van hebben. De Sandertjes Dekker en Jetjes Bussemaker. De vakinhoudelijke onbenullen op het pluche.
De oplossing ligt overigens niet in een simpele loonsverhoging.
Ten eerste moet de opleiding flink op de schop.
Ten tweede moet het ministerie geleid worden door door de wol geverfde ervaringsdeskundigen met bestuurlijke kwaliteiten (uitsluitend partijonafhankelijk!)
Dan kan ten derde het salaris significant worden opgetrokken tot minimaal het lerarenniveau van het voortgezet onderwijs.
Wedden dat er dan ook weer mannen voor de klas komen; dat het respect terugkeert en Den Haag met minder regeltjes komt waardoor de werkdruk afneemt.
Nog geen reacties op dit bericht.