Democratie is een bestuursvorm. Het woord stamt af van de Griekse woorden dèmos (volk) en krateo (heersen, regeren)
Het betekent letterlijk volksheerschappij. Dit houdt in dat het volk zelf stemt over de wetten, zoals in het oude Athene. Of het volk kiest vertegenwoordigers die de wetten mogelijk maken. In een democratie is de voltallige bevolking soeverein en is alle autoriteit gebaseerd op de (ten minste theoretische) instemming van het volk.
Wat is echter de praktijk? Eens in de 4 jaar mag het volk op een partij stemmen. Een voorkeurstem uitbrengen heeft bijna nooit enige zin. Elk Tweede Kamerlid conformeert zich aan alle standpunten, opgesteld door een kleine partijelite. Dat geldt ook voor de met voorkeurstemmen verkozen vertegenwoordiger. Een afwijkende mening over onderdelen wordt niet getolereerd. Elk Kamerlid moet in alles de partijleiding volgen. Immers: voor jou een andere kruiper, die wel loyaal is aan de partijbonzen.
Als een partij geroepen wordt te regeren, gaan heel veel beloftes en beschreven partijstandpunten in ‘het landsbelang’ op de schop en vervolgens in de prullenbak. En weer moet de hele Kamerfractie braaf meeknikken. Voor zo’n regeringscoalitie is het een kwestie van keihard onderhandelen, de grootste krijgt het meest haar zin. Maar een kleintje kan een item binnenhalen, waar slechts 2 tot 5 procent van de bevolking voor heeft gestemd en achterstaat.
Tot zover de verkrachting van het woord democratie. De dubieuze rol van de lobbyisten en netwerkers van de regeringspartijen in de Senaat wordt hier nog even buiten beschouwing gelaten. In ‘het landsbelang?’ moeten VVD, CDA, D66 & GL een regering gaan vormen. Iedereen heeft PVV uitgesloten, SP sluit VVD uit en 50Plus sluit zichzelf uit. Het ‘landsbelang’ is zo ondergeschikt dat de onderhandelaars best 12 vrije dagen kunnen inplannen terwijl één onderhandelaar vanwege trieste familieomstandigheden enkele dagen extra verstek liet gaan. Ook een pappadag heeft blijkbaar prioriteit. Vreemd dat in dat soort gevallen de partijleider niet vervangen kan worden. In al zijn triestheid komt dit zeer amateuristisch over. Het gaat wel om de BV Nederland met 17 miljoen onderdanen.
De kiezer wordt inmiddels geheel niet meer betrokken bij welke onderhandeling of beslissing dan ook. Vier jaar lang hebben twee tegenpolen het vorige kabinet vorm gegeven, waar geen enkele kiezer voor had gekozen. Beide partijen zijn afgestraft, de PvdA veel zwaarder dan de VVD. Dit staat ook GL over 4 jaar te wachten, reden waarom verschillende GL-leden liever langs de zijlijn staan, puur uit partijbelang.
En na zeer moeizaam gevormde coalitieafspraken worden de meest loyale en zeker niet de meest bekwame mensen partijpolitiek op het pluche gehesen. De echt vakinhoudelijke toppers blijven buiten beschouwing, zij hebben niet de glibberige weg naar de partijtop willen bewandelen. Kijk eens wat er de laatste jaren op Justitie elkaar is opgevolgd. Hoe dhr. Henk Kamp van het ene naar het andere ministerie dwarrelde en wie de zorg kapot bezuinigden. Op onderwijs zitten geen onafhankelijke kanjers met heel veel onderwijservaring.
Nederland verdient echt beter. Een schrale troost: in Amerika en binnenkort in Frankrijk is het nog erger. In die landen kunnen blijkbaar niet wat kandidaten worden gevonden die echt kwaliteiten hebben. Rechtse rakkers met ongenuanceerde meningen (Trump/Le Pen) tegenover gladde bankvertegenwoordigers (Clinton/Macron) doet het ergste vermoeden. Voor Trump pleit dat hij tegen de NWO is, wat van Clinton niet gezegd kan worden. De winnaars zoeken in hun eigen vriendenkring enkele glijers die graag een post in het kabinet willen. Poen regeert, zeker in Amerika.
Het is slecht gesteld met het woordje democratie. Maar er is een oplossing: AS.
Naast een nep democratie hebben we ook een nep rechtstaat, is mijn eerste ervaring dit alles naast nep nieuws hebben we dus een totale nepperij.
In mijn binnenkort te verschijnen 4e boek in de Pluchen Revolutie serie wordt juist daar aandacht aan besteed. De titel wordt: Recht rust regelmatig, met de ondertitel: Denk eens anders.