Privacy is een zeer groot goed. Maar voor wie? Wat als de privacy-regels wat minder stringent werden toegepast, in het belang van passagiers en bemanningsleden?
Copiloot Lubitz werd behandeld wegens psychische problemen.
Zijn therapeut had geconstateerd dat het onverantwoord was, dat Lubitz zijn beroep zou blijven uitoefenen.
Wellicht was hij zelfs voor alle verkeersdeelnemingen aan de grond al niet meer geschikt.
Misschien had Lubitz voorafgaande aan de zelfmoordactie met grote gevolgen, al heel wat privacygevoelige berichten verstuurd. Via social-media had hij zo misschien doorgegeven wat hij had gegeten, hoe laat hij naar bed was gegaan en dat hij last had van hoofdpijn.
Als potentieel nabestaande zou ik weinig problemen hebben met een verplichting van therapeuten om bepaalde gegevens door te spelen aan werkgevers of andere instanties.
Als principieel denkend mens blijft ik het recht op privacy heilig vinden.
Een moeilijke vraag zou kunnen zijn, wat meer waard is: het ultieme recht op privacy of het leven van in dit geval 150 mensenlevens. Zelfs bij 1 mensenleven zou die vraag gesteld mogen worden.
Maar wat als de techniek in staat zou zijn om vanuit een verkeerstoren via de satelliet een tussendeur te openen? Dan had de gezagvoerder 'gewoon' de cockpit kunnen betreden. Dan was de privacy-vraag voor een poos(je) niet gesteld
Wat als het ene of het andere? Hadden 150 mensen nu nog kunnen leven?
Hoeveel privacy is een mensenleven waard?
Nog geen reacties op dit bericht.