Het Leger des Heils neemt taken van de overheid over: een zeer kwalijke zaak.
Waar ooit de staat voor zorg en zekerheid zorgde, worden steeds meer zorgtaken afgestoten of overgelaten aan de markt.
Velen worden niet meer, of onvoldoende geholpen. Steeds meer daklozen zwerven op straat en psychische patiënten staan lange tijd op uitpuilende wachtlijsten.
Het Leger, van oudsher opererend vanuit een katholieke overtuiging, duikt gewillig in dit gat. Ogenschijnlijk geweldig; hulpzoekenden kunnen nu toch ergens terecht.
Maar hier zitten twee valkuilen:
Beide gedachtes zijn nachtmerries. Een steeds verder terugtredende overheid en een oprukkende kerk. Het Leger (alleen de naam al) is een dubieuze organisatie die eerder al negatief in het nieuws kwam toen bleek dat ze dementerende rijken 'hielpen' om het testament in het voordeel van het leger te laten veranderen.
Zorg hoort niet afhankelijk te zijn van liefdadigheid en liefdadigheid hoort niet in handen te zijn van enge dikke ik bestuurders met salarissen van om en de nabij de Balkenende-norm of ver daar boven.
Liefdadigheid met zwaar betaalde bestuurders hoort niet in een zich beschaafd en ontwikkeld noemend land als Nederland.
Met de meeste mensen in ons land gaat het goed. Bij hen overheerst een gevoel van onverschilligheid tov zieken, ouderen, gehandicapten, bijstandgerechtigden etc.
Rutte II gaat verder met bezuinigen op deze zwakkeren in onze samenleving, zolang deze onverschilligheid niet verandert in massale verontwaardiging.
De slachtoffers van dit beleid hebben niet de aantallen, noch de macht, noch de energie om dit onvoorstelbare onrecht te lijf te gaan. God help us all.
Ik denk dat we van god niet al te veel hoeven te verwachten, heeft er al eeuwen een puinhoop van gemaakt.
Maar als er wat leiders opstaan en de zwakkeren weten te enthousiasmeren, kunnen ze gelijk de Franse boeren heel veel afdwingen. Ze onderkennen helaas hun macht van de massa niet.
Die laatste zin was cynisch bedoeld. Pluspuntje is dat een partij als de SP met hun sociale beleid steeds meer steun krijgen.
Dat 1e hoopte ik al, en de SP is niets anders dan alle bestaande partijen, met nuances aan de linkerkant, maar ook op macht uit. In mijn democratische systeem, beschreven in beide boeken, is geen oppositie en geen coalitie, maar een 'écht' democratischer en deskundiger staatsbestel ontworpen. Met deelinvloeden van minderheden, die daardoor one-issue partijen in het parlement overbodig maken.