Voor 1 keer een bericht van een ander: Louis de Mast. Vandaag gevonden op facebook
Beste Mark,
Je hebt me diep in de ziel geraakt met jouw speech op het VVD-congres over het “grote dikke ik” en dat bedoel ik niet positief. Ik ben er zo ondersteboven van dat ik direct met een gevoel van miskenning en vertwijfeling dit stukje ben gaan tikken, ondertussen moet ik vechten tegen de tranen.
Maar laat ik beginnen met een compliment, want net als jij probeer ik altijd te zoeken naar het positieve en wat ons bindt. Zeer terecht maak je gehakt van woningbouwcorporaties en banken die met gemeenschapsgeld soms ronduit huferig en egoiostisch te werk gaan. Wat verfrissend om uit liberale hoek dit geluid eindelijk eens te horen. En zelf ben je altijd heel netjes met declaraties en vind je jouw salaris ruim voldoende. Dat siert je. En ook ik geloof in een samenleving waar mensen hun eigen verantwoordelijkheid nemen en waar voor elkaar gezorgd wordt (volgens mij gebeurt dat al volop.)
Maar nu de kern waarom ik me zo gepasseerd en aangevallen voel door jouw woorden. Om dat toe te lichten, is het handig als ik eerst uitleg wat ik heb meegemaakt en hoe het nu met me gaat. Het maakt me kwetsbaar en ik doe het niet graag, maar nu is het het gewoon nodig. Mijn moeder heeft een einde aan haar leven gemaakt toen ik tien jaar oud was. Je snapt dat dit een hele heftige gebeurtenis was. Met de steun van mijn oma die me gedeeltelijk heeft opgevoed, lieve pleegouders, een betrokken familie en vrienden waar ik altijd op terug kon vallen, ben ik gekomen waar ik nu ben. Maar ook: deskundige hulpverleners die rake dingen hebben gezegd die me altijd zullen bijblijven. Daar schuurt het, Mark. In jouw visie is er helemaal geen geld voor hulpverleners en hadden we het zelf maar moeten uitzoeken. Zonder die professionals die door de staat worden betaald, vraag ik me echt af of ik ooit nog gelukkig had kunnen worden. Want gelukszoeker: dat zijn we tenslotte allemaal.
Later ben ik zelf gaan studeren voor maatschappelijk werker. Ik heb ervaren hoe noodzakelijk het is dat wij als samenleving een vangnet organiseren, gefinancierd uit belastinggeld, zodat zo min mogelijk mensen tussen wal en schip vallen en iedereen een eerlijke kans krijgt. Zonder ons sociale vangnet stevenen we af op een ontwrichte maatschappij met meer daklozen, meer suicidegevallen, meer geweld in het openbaar vervoer, kortom: een land met winners en losers. En dat moeten we toch niet willen, Mark? Al is het maar omdat dit scenario op de lange termijn veel meer geld gaat kosten. Maarja, politiek is helaas te vaak korte-termijndenken (want: verkiezingen en pluche enzo).
Het kan nog erger, Mark. Vijf jaar geleden sprong mijn broertje van een brug af. Je snapt, ik was psychisch compleet gesloopt. Dankzij psychologische hulp ben ik hier weer redelijk bovenop gekomen. Noodgeboren moest ik bedenken wat de zin van het leven eigenlijk is en sindsdien heb ik er bewust voor gekozen wel door te gaan, te genieten van het leven en mijn bijdrage te blijven leveren voor een betere wereld. Helaas kreeg ik een jaar geleden een gigantische burn-out, wat te verklaren valt vanuit die eerdere traumatische gebeurtenissen. Ik presteer, dus ik ben – die misvatting heeft me bijna de kop gekost. En wat zeg jij dan? “Je moet gewoon een stukje harder roeien als het tegenzit.” O, ik wist niet dat het zo simpel was. Dus compleet knock-out liggend in die boot die doelloos ronddobbert, schreeuw jij door je megafoon: “harder, harder, we zijn toch geen mietje?”
Toen moest ik een uitkering aanvragen want tja, werken kon ik simpelweg niet. Het lijkt alsof je mij dan ziet als zo’n uitkeringstrekker die profiteert van andermans belastinggeld en er van geniet om met gratis geld bierdrinkend en blowend de godganse dag aan zijn zak te krabben voor de televisie. Beetje wereldvreemd mensbeeld houd je er dan op na. Ik geloof dat bijna iedereen (als ik goed om me heenkijk) dolgraag wil meedoen aan de samenleving en er bij wil horen, gezien wil worden en zijn talenten wil kunnen ontplooien en daarvoor simpelweg erkenning verlangt. Probleem is juist dat men door overheidsinstanties als het UWV en de Sociale Dienst soms wordt gecriminaliseerd, vrijwilligerswerk wordt bestraft en eigen initiatief de kop wordt ingedrukt. Dat fenomeen noem ik “de participatieboete.” Exact dit verschijnsel is zo hypocriet aan dit kabinetsbeleid, van iedereen verlangen dat je een steentje bijdraagt in de “participatiemaatschappij” maar ondertussen de inzet van bewoners voor hun naasten of de maatschappij onmogelijk maken.
Nu gaat het gelukkig weer goed met me, Mark. Dankzij een bijstandsuitkering, professionele hulp en alle lieve vrienden en familie om me heen zit ik weer goed in mijn vel. En ik participeer volop. Zo help ik mee een G1000-burgertop te organiseren, denk ik vrijwillig mee over het kwaliteitsbeleid van een zorginstelling en zit ik boordevol plannen om geluk te verspreiden. Natuurlijk ben ik soms nog eens verdrietig, dan sluit ik mezelf op en jank ik een avondje een hele tissuedoos vol, maar daarna kan ik weer verder. Binnenkort heb ik hoogstwaarschijnlijk twee betaalde banen en kan ik uit de uitkering. Leve de verzorgingsstaat! Je versmalt de discussie tot de keuze voor een grote of kleine overheid en dan denk ik aan de wijze woorden: “het gaat om een overheid die beetpakt op het juiste moment en loslaat op het juiste moment.”
Beste Mark, je bent ook mijn premier. Je bent ook de premier van Suzanne, die als hulpverleenster in de schulden terecht is gekomen omdat de PGB’s door de overheid slecht of niet uitbetaald worden (dan ben je in feite dus zelf een wanbetaler, bestaat hier een incassobureau voor?) Je bent ook de premier van Achmed, die moeilijk aan een baan komt wegens een exotische achternaam. En je bent ook de premier van al die inwoners die, net als ik, niet met een gouden lepel in de mond zijn geboren en moeten knokken voor hun plekje in onze samenleving.
Beste Mark, ik nodig je uit om eens bij me op bezoek te komen in Nijmegen. Dan drinken we een bakje koffie of een biertje en gaan we open het gesprek met elkaar aan. Want ik geloof best dat je het allemaal goed bedoeld, maar het komt zo ongelukkig over. Ken je het begrip “ubuntu?” Dit is een humanistische filosofie uit Afrika die er van uit gaat dat we allemaal verbonden zijn met elkaar en met de natuur. In die verbondenheid ligt volgens mij de sleutel tot wederzijdse solidariteit en meer welzijn. Want: mensen laten zich niet reduceren tot rekentabelletjes, beursgraadmeters en producten. Ik geloof dat we allemaal onszelf willen kunnen zijn of worden, goed voor anderen willen zorgen en ons willen inzetten voor een wereld die je met een gerust hart aan je kinderen kan toevertrouwen.
Ik wens je sowieso veel levenswijsheid toe in je verdere loopbaan en weet je welkom in (zoals ik het graag noem) Wijmegen.
Louis de Mast
Ik hoop de onze premier dit leest en het tot zich door laat dringen, want daar zit 'em de kneep
Ja, maar hoe krijg je het daar. Als een kettingbrief blijven retweeten?