Fragment Romke D'13 (boek 2013)
“En dan hoor je Rutte roepen dat we allemaal ruimhartig moeten schenken aan de Filippijnen. Van die ruimhartige bijstandsuitkeringen zeker. Niemand hoeft te vertellen of en hoeveel er is gedoneerd, maar niet iedereen is in stáát te geven. Iedere euro telt mee brult de tv; ja mijn hoelee; bij een bijstandsgerechtigde niet zeker?”
“Nou ik geef geen cent meer,” onderbrak ik Jouke. “Waarom moet de kijker met opgefokte emoties voor dilemma’s worden gesteld? Bekend is dat de eerste gulle giften rechtstreeks in de zeer diepe zakken van de directies van de hulporganisaties verdwijnen, die bovendien al een salaris boven de Balkenendenorm hebben. Verder is het steeds weer de vraag, of de rest wel op de juiste plek komt, of dat corrupte plaatselijke leiders de hulpgoederen met woekerwinsten aan de ergst getroffenen met nog wat spaarcentjes, doorverkopen. En dan die vreselijke tranentrekkende tv-shows. Moet kinderen zo een besef van naastenliefde worden bijgebracht, door hun geweten met geld en tranen af te kopen?”
“Vind je het dan niet belangrijk dat die arme stakkers geholpen worden. Vind je wel erg hart loos en hard grondig.” Het was Wiebe, die vanuit zijn achtergrond een voorzichtig verbaal wijsvingertje opstak.
“Nee natuurlijk moeten die mensen geholpen worden, maar die hulp mag toch niet afhankelijk zijn van het aantal schrijnende beelden van die getroffen gebieden. Was de tsunami erger dan Haïti of nu de Filippijnen? Zo zijn de hulpelozen ook nog eens slachtoffer van willekeur: van een bankencrisis hier, of de diepe broekzakken van de eigen gezagsdragers daar!”
“Hoe wou je die mensen dan helpen?” probeerde Wiebe nog maar eens. “Heel simpel. Met behulp van jouw cluppie is het percentage ontwikkelingsgeld met 0,1 procent verlaagd. Ik zou zeggen, omhoog met dat percentage! Ten minste twee procent van het bruto nationaal product bestemmen voor ontwikkelingssteun. Bijvoorbeeld een procent voor structurele ontwikkelingssamenwerking en een procent voor noodhulp bij rampen. Zo draagt iedereen naar vermogen bij. Hoeft er geen beroep meer gedaan te worden op sentimenten. Er schijnt rond de dertig miljoen bijeen te zijn geschooid, terwijl er van mij uit de belastingpot best vijftig miljoen door professionals met een gewoon salaris besteed mag worden.
En uiteraard alles openbaar verantwoorden. Over honderd miljoen naar de Filippijnen zou ik ook geen Kamervragen willen laten stellen.
Dan kunnen er heel wat 'goede' doelen worden opgeheven en topsalarissen worden ingezet voor de écht getroffenen. Rampen zouden ingeschaald moeten worden, zoals bij aardbevingen met de schaal van Richter, of de schaal van Harry Mock, als het gaat om de vooruitzichten van bedrijfsresultaten ten aanzien van winst of verlies. Hoe hoger op de schaal, hoe meer hulp, in absolute zin, of per slachtoffer. Moet wel een formule voor bedacht kunnen worden. Zo zouden ook kleinere rampen aan de onderkant van die meetlat hulp kunnen krijgen. Rampen waarmee de televisiebazen niet kunnen scoren. Lampedusa, ingestort winkelcentrum in Letland, een vulkaanuitbarsting, of een mijnramp in Zuid-Amerika. Het lijkt nu wel dat bij wat kleinere rampen de nood minder, en geld niet nodig is. Neem nou al die miljoenen vluchtelingen uit Syrië. Leven die niet de hele winter in afschuwelijke omstandigheden, in wind en kou doorlatende tenten? Blijkbaar niet aantrekkelijk genoeg voor een tranentrekkende tv-show. De inschatting zal wel zijn dat het te weinig opbrengt, waardoor ook de eigen zakken niet voldoende gevuld kunnen worden. Wat me ook ineens te binnen schiet, Wiebe. Waarom gaan veel mensen vaak, met de kennis over strijkstokken en zo, op het laatste moment toch nog overstag en storten alsnog? Volgens mij om hun geweten te sussen, of omdat ze bang zijn later door Petrus aangesproken of afgerekend te worden. Bullshit; het grote schepwonder heeft dit toch allemaal zelf veroorzaakt, of mogelijk gemaakt? In ieder geval laten gebeuren! Zeker weten niet voorkomen, terwijl hij toch almachtig zegt te zijn. Nou, op die momenten dus blijkbaar even net niet. Of is het dus toch gewoon andersom? Is hij naar en door de mens geschapen, daardoor dus ook behept met verholen satanische trekjes? Ik vraag me wel eens af, of die god van jullie zelf ook af en toe bidt om steun? Hij moet toch net zo goed ooit geschapen zijn, net als zijn schepper daarvoor weer is geschapen en die daarvoor natuurlijk ook, en die … enz., enz. Een schepper schept toch niet zichzelf? Of is de heer uit niets ontstaan? Als je uit niets komt, wat volgens Einstein en zijn mededenkers niet kan, ben je ook niets. Toch moet het allereerste ‘iets’ ergens vandaan komen. Zeg het maar Wiebe.”
Jouke gaf Wiebe niet de gelegenheid in volledige verlegenheid niet te weten wat wel te zeggen.
Toen ik deze passage in Romke D'13 las, moest ik direct denken aan de "spontane" reacties van jonge schoolkinderen. Opgefokt door policor leerkrachten desnoods met behulp van beeldende emoverhalen en tranentrekkende foto's zetten zij zich in voor de goededoelenmaffia.
Is dit gezond? Nmm niet.
Kan je je hier meer in vinden, of heb je andere alternatieve ideeën?